Ik heb een hekel aan vossen, dat geef ik meteen eerlijk toe maar ja, de kleur heb je niet altijd voor het uitzoeken. Ik heb een tijdje in IJmuiden gewoond en de file daarheen vanaf de ponyclub is echt abnormaal. Het was een stormachtige avond en de spits is dan altijd extra heftig. Ik besloot op de ponyclub te blijven tot de ergste drukte voorbij was en verveelde mij eigenlijk een beetje. De eigenaresse van Quint gaf aan dat hij niemand had om hem te berijden vandaag, als ik zou rijden dan zou zij intussen de stal doen.
Ik op Quint? Een jaar of vijf terug had ik je nog uitgelachen bij die gedachte want dat had ik hartstikke eng gevonden. Het was even droog dus ik zadelde op en zogezegd, zo gedaan zat ik op Quint. Gemengde gevoelens, toch een beetje spanning maar ook trots. Ik vind het altijd speciaal als iemand het aandurft om jou op hun paard te laten rijden. Ik stuurde hem de baan door en was verbaasd over hoe gemakkelijk dat ging. Het begon te stort hozen en we werden drijfnat maar ik zat op een roze wolk. Geen regen of storm had die kunnen verpesten.
Een aantal weken later vroeg ze of ik niet een keertje met Quint naar het bos wilde? Ik had de wildste verhalen daar altijd over gehoord en wist niet zo goed wat ik daarvan moest vinden. Ja, ik droomde ervan om in volle rengalop door het bos te crossen maar of ik dat durfde? Het was zo een pennydroom waarvan ik altijd had gedacht dat die een droom zou blijven. Nou ja, ik kon het toch altijd een keer proberen? Die middag gingen we voor het eerst samen op een buitenrit.
En ik scheet zeven kleuren, mijn hemel, waarom wilde hij zo achterlijk snel? Ik had niet het gevoel ook maar enigszins de controle te hebben en voelde mijn hart door mijn keel bonzen. Op een lang en breed pad begon hij allerlei bijzondere sprongen uit te voeren en ik denk dat nog witter was dan een lijk maar ik liet hem galopperen. Ik hield de teugel er strak aan en voelde hem onder mij razen, het was doodeng en fantastisch tegelijk. Een verslaving was geboren.
We gingen wekelijks op buitenrit, soms zelfs wel twee. Ik heb zo een app die bijhoudt hoe snel je gaat en de eerste keer dat ik die app gebruikte kwam de snelste snelheid op 28 kilometer per uur. Hoe stoer? Ik leerde Quint kennen, ik leerde hem vertrouwen en mijn angsten verdwenen. We gingen sneller, over de grens van 30 kilometer per uur heen. Adrenaline! De ritten gingen steeds verder weg, we passeerden de grens van 40 kilometer per uur.
En na een tijdje was ik Quint en Quint mij. Ik hoefde alleen maar voorover te gaan zitten en te denken aan rengalop en we waren weg. Wandelaars draaiden hun hoofden om en keken ons na. Mensen dachten zelfs dat we op hol waren geslagen en andere ruiters vroegen regelmatig: “Nog jong zeker?” Ja, pas 21, haha. Ik had vleugels gekregen van Quint en als we vlogen maakte niks meer uit. De wereld was verdwenen en het was alleen nog wij. 48,6 kilometer per uur is onze topsnelheid en dan staan echt de tranen in je ogen van de wind die in je gezicht slaat. Het is een kick.
Op een mooi moment werd er een deal gesloten en werd Quint deels van mij, prachtig. We zouden samen naar het bos gaan en nog eens naar het bos gaan. Quint is een enorm goede springer en ik was doodsbang voor springen dus misschien kon hij mij ook helpen om over die angst heen te komen? In het begin was het heel moeizaam maar langzamerhand sprong ik een parcours met hem van 50cm. hoog, voor mij al een hele overwinning.
We vlogen door het bos en niks kon ons raken, maar Quint gedroeg zich als een driejarige maar dat was hij natuurlijk niet meer. Van de ene op de andere dag had hij enorm dik voorbeen en na een week kon er een scan van worden gemaakt. Een blessure in de tussenpees en beide andere pezen hadden al flinke schade opgelopen. Slecht nieuws dus. Op dit moment zijn we dus samen aan het wandelen, tot en met januari en dan wordt er een nieuwe scan gemaakt.
Ik wandel, laat hem rollen in de paddock en mest elke dag zijn stalletje uit. Hopelijk kunnen we op een dag weer samen vliegen en zo niet, dan zie ik hem graag nog wat ouder en grijzer worden dan hij nu is met een welverdiend pensioen. Quint gaf mij vleugels, liet mij al mijn angsten overwinnen en was een maatje van Fiador. Ik houd niet van vossen maar wel van Quint, een goed paard heeft toch geen kleur?
