Hey Fiador,

tien maanden zijn we verder en nog steeds is het verdriet ondragelijk. Ik stop het weg, probeer er niet aan te denken en vooral niet te voelen omdat ik weet dat als ik begin met huilen dat ik nooit meer stop. Je was mijn grote liefde. Mijn allerbeste vriendje. Mijn trots. Mijn maatje. Je bent vele lange jaren aan mijn zijde geweest en nu ineens is er geen klein paardje meer te bekennen in m’n paddock.

Een klein paardje wat zo een groot gat heeft achter gelaten. Tien maanden zijn voorbij gevlogen en brachten nog meer ellende met zich mee. Ik lag met je geliefde in de sneeuw. Ik had haar hoofdje vast terwijl ze zich bij je voegde. Kon je haar niet langer missen? Ik kan haar eigenlijk ook niet missen. Ik was er niet klaar voor om afscheid van jullie te nemen en ik zal er ook eigenlijk nooit klaar voor zijn. Ik verbijt de tranen en vecht ertegen want ik weet: ik kan nooit meer stoppen als het losbarst als de vloed die het is.

Ik ben kwaad, verdrietig, vervuld van gemis en ongeloof. Het leven ging gewoon verder, maar ik niet. Een lang voortslepende droes die het leven op stal ook niet bepaald gezelliger maakte, maar wel zonder jou. Wedstrijden kwamen en gingen. Ik begon een band op te bouwen met Nicky, wat nog altijd dubbel voelt. Alsof ik jou voor haar heb ingeruild. Het voelt soms niet goed om weer een nieuw paard in mijn hart toe te laten. Misschien omdat mijn hart nog vol zit met jou. Jou die ik nooit had kunnen missen.

Foto’s uit mijn herinneringen op Facebook blijven maar voorbij komen. Jij naast mij als ik op Pip zit, jij met mij in het bos, jij en je prinsesje naast Pip terwijl ik aan het rijden ben. Jij bij de Albert Heijn in het fietsenrek omdat ik even bedacht samen met je boodschappen te gaan doen. Een foto bij het restaurant waar we je mee naartoe hadden genomen om met je hele fanclub te lunchen waarbij de prinses ook niet mocht ontbreken. Jij als grondwerk pony bij ponykamp (met wisselend succes, haha) en jij voor de wagen (kuch, ook met wisselend succes). Steeds komt er weer zo een mooie herinnering voorbij die nu vooral pijn doet.

Kan ik ooit echt afscheid van je nemen? Ik denk het niet en ik vrees ook dat ik het verdriet nooit echt zal kunnen accepteren. Als ik probeer de gedachte te verdragen dat ik je nooit meer zal zien dan breek ik vanbinnen. De kudde is recent weer naar de tandarts geweest en daar kwamen ook jouw gegevens voorbij. Bizar dat je gewoon niet meer bestaat. Net alsof je net zo makkelijk bent gewist als die gegevens. De realisatie dat ik leven lang bezig ben geweest om je in goede gezondheid te houden en dat het dan eigenlijk voor niets lijkt te zijn geweest.

Je was eigenlijk gewoon mijn levenswerk, het was zo een trots gevoel om te kunnen zeggen:”Hij? Ja, hem heb ik al achttien jaar en hij zal nooit bij iemand anders gaan wonen. Hij is mijn baby.” Ik heb het gevoel, nog altijd, dat ik ergens tekort ben geschoten. Ik weet niet waarom de dingen in het leven gebeuren zoals ze gebeuren en ik denk dat hier geen enkele geldige reden voor was. Het verdriet snijdt nog iedere dag door mij heen en je was echt alles wat ik mij ooit had kunnen wensen.

Ik moet je nog altijd bedanken voor alles wat jij voor mij hebt gedaan, dat je er altijd voor mij was. Ik hoop dat jij en Fantaghirò samen heerlijk aan het grazen zijn onder het wakende oog van de andere paarden van Fiadors generatie die wij moeten missen. Bregolas, Adel, Don en niet al te lang geleden is Winnetou daar ook nog bijgekomen. Nog een maatje van je. Kon je het niet laten om iedereen om je heen te hebben?

Hoe ik het wend of keer, jouw verlies heeft mij echt gebroken. Ik doe mijn best om de stukjes bij elkaar te rapen maar het verliezen van Fantaghirò heeft het niet makkelijker gemaakt. Ik kan er nog steeds amper een woord over spreken zonder mijn tranen te verbijten. Ik probeer verder te gaan en Nicky toe te laten in mijn hart. Het voelt als verraad terwijl ik weet dat het niet zo is. Het voelt allemaal dubbel. Lachen terwijl jij er niet meer bent. Dromen terwijl jij er niet meer in voorkomt, althans niet in het waarmaken van die dromen. Het voelt gewoon niet oké, en dat zal ook nooit oké gaan voelen. Ik mis je, dat mag toch wel?

Liefs,

Sharon