Pony nummer vier. Gisteren hebben we Quint overgenomen in bruikleen. Ik reed hem al een hele tijd bij en werd met iedere bosrit nog een beetje meer verliefd en nu hoort hij echt bij onze ponyfamilie. De reacties daarop zijn gek genoeg wel een beetje gemengd. Felicitaties maar ook enkelen die vragen stellen als: nog eentje? Heb je echt vier paarden nodig? Neen, ik heb geen vier paarden nodig (en op een bepaalde manier eigenlijk wél) maar het heeft niks te maken met praktisch. Vier paarden hebben is namelijk alles behalve praktisch maar de liefde die je terug krijgt is grenzeloos en prachtig.
Uiteraard zal ik ook even uitleggen waarom ik ze op een bepaalde manier wel nodig heb. De paarden dragen bij aan mijn functioneren. Ik voel mij nuttig door ze en zelfs als ik niet bij ze ben dan zijn ze nog steeds wel een beetje bij mij. In mijn hart, in mijn hoofd en ziel. Het verlies van een iemand uit de kudde doet zo ontzettend veel pijn dat het voor mij voelt alsof ik een deel van mijzelf kwijtraak op zo een moment. Allemaal en nu zijn het er weer vier horen ze bij mij. Ik sta met ze op (bedenken wat ik vandaag met ze ga doen) en ga met ze slapen (zou het goed gaan met Pip zijn hechtingen en hadden ze wel genoeg hooi?).
Daarnaast hebben ze allemaal iets wat ze speciaal maakt. Ik houd van raar en eigenlijk is Nicky het enige paard wat meer met verstand is gekocht en minder met emotie. Pip wilde ik de mijne maken omdat hij ongelukkig was in de manegelessen, Baelfire omdat hij onzeker was en iemand nodig had die leiding zou geven en Quint omdat hij gas geeft als ik twijfel. Nicky is bij ons komen wonen zodat mijn vriend mee kon hobbelen naar het bos en ik een dressuurpaard onder mijn kont zou hebben (ik zwijg hier even over haar ogen waar je in kunt verdrinken). En precies op die manier hebben we elkaar allemaal nodig maar dus niet in de praktische zin. Er is meer dan één manier van nodig hebben.
En Quint is voor mij extra speciaal. Ik heb het af en toe echt moeilijk met mijzelf en dan trekt de depressie nog steeds aan mij. Ik kan daardoor al mijn zelfvertrouwen kwijt raken en zelfs angstig zijn voor hele gewone dingen. Op Quint voel ik dan de wind door mijn haren gieren als we met dertig kilometer per uur of meer het pad af galopperen en is er niks anders meer dan dát. De wind, zijn beweging, zijn vertrouwen in mij en mijn vertrouwen in hem. Zo’n rit werkt helend. Het is beter dan welke therapie er ook bestaat. Eindelijk kan ik dan alles loslaten.
Met iedere galopsprong van Quint verdwijnt er iets uit mijn hoofd waar ik mij druk om maak. Ik moet nog stofzuigen, zoef, weg. Ik weet niet of ik nog wel tijd heb om de kasten in te delen, vroem, verdwenen. Ik vind mijn kont echt té dik, poef alsof de gedachte nooit heeft bestaan. Ik mis Fiador en Fantaghirò, als we dan na zo een sprint (jammer genoeg komt er altijd een einde aan zo een pad in het Amsterdamse bos) terug naar de stap komen dan barst het los. Ik kan huilen. Heel hard en ongeremd huilen om alles wat ik ben verloren en er is niemand die er een oordeel over kan vellen. Quint luistert altijd alleen maar als ik herinneringen ophaal of vertel hoeveel ik ze mis en op de één of andere pennyachtige wijze ben ik van mening dat hij het helemaal begrijpt.
Waarom ik je nodig heb? Omdat jij mijn vrijheid bent… Een vrijheid die je brengt doordat ik niet hoef na te denken, niet iets of iemand hoef te zijn maar dat ik alleen maar iets hoef te doen: ontspannen en genieten van de kracht van jouw benen.